Wczesne poronienia

In vitro

Program

Serduszko

8dpt dostałam lekkiego krwawienia, które szybko zniknęło beta była pozytywna, ale bardzo powoli rosła. W trakcie badania usg okazało się, że widać dwa pęcherzyki ciążowe, ale jeden się nie rozwijał, a drugi wręcz przeciwnie i to prawdopodobnie było przyczyną wolnego wzrostu bety.

Szczepienia limfocytami

Zrobiliśmy kolejny raz badania immunologiczne, oczywiście wszystko książkowe jak zawsze (już wcześniej kiedy badania wychodziły idealne byłam zła, bo wolałam żeby coś wyszło źle, nawet jeżeli miałoby się okazać, że nigdy nie donoszę żadnej ciąży, ale przynajmniej wiedziała bym na czym stoję).

Pierwszy raz zrobiliśmy badanie allo MLR, które wyszło na poziomie 7%. Immunolog powiedział, że na 10 ciąż powinno być zdecydowanie wyższe i wspomniał o immunoglobulinach, bądź o szczepieniach limfocytami w Łodzi. Zdecydowaliśmy się na szczepienia, bo była to tańsza opcja. Miałam szczepienia pullowane, byłam pełna nadziei, tym bardziej, że czekał na nas jeszcze jeden zarodek. Po ostatnim szczepieniu miałam zalecenie żeby odczekać ok. 8 tygodni i powtórzyć badanie. Wtedy przeszłam kolejne załamanie, bo allo zamiast wzrosnąć spadło jeszcze bardziej, wynosiło 4% więc zostały nam kosmicznie drogie immunoglobuliny. Postanowiliśmy podejść do transferu tego ostatniego zarodka bez nich. Tym bardziej, że wszystko się tak ułożyło, że transfer był w urodziny męża, immunolog dodał jeszcze accofil 1/3 ampułki codziennie, ale beta nawet nie drgnęła..

Wierząc w ostanią szansę

Immunoglobuliny

Immunoglobulin nie można kupić od ręki, czekałam na nie około 3 miesiące, w międzyczasie podeszliśmy do kolejnej procedury in vitro. Z tym że tym razem dr. Czerwińska zadecydowała, że zapładniamy wszystko, hodujemy do 5 doby i badamy. Tak też się stało. Byłam na długim protokole, brałam już drugie opakowanie gonapeptylu i dopadł mnie covid. Musiałam wszystko przerwać i odczekać kolejne 3 miesiące. Byłam strasznie zła.. Poczułam ulgę dopiero, kiedy mogłam znów mogłam zacząć stymulację. Zgodnie z zaleceniami lekarza od początku byłam na L4 (covidem zaraziłam się w pracy).

Wynik stymulacji

Po stymulacji pobrano 27 komórek. Dojrzałych było tylko 16, z czego 10 udało się zapłodnić, a 6 w ogóle nie odpowiedziało na podany plemnik. Do 3 doby mieliśmy 10 zarodków, a do 5 dotrwały tylko 4. Strasznie się bałam, że po badaniach PGT-A nie zostanie nic. Miały być podane dwa zarodki, więc bardzo nam zależało żeby chociaż tyle zostało.. Niestety został tylko jeden jedyny, byłam załamana przestałam wierzyć, że to się może jeszcze udać. Mieliśmy tylko jedną szansę.W między czasie miałam biopsję z cd138 (przed drugim transferem, po łyżeczkowaniu też ją miałam i było ok). Tym razem wyszedł stan zapalny, dostałam antybiotyki, później powtórna biopsja. Niestety stan zapalny nie odpuszczał, kolejne antybiotyki.. Dopiero po 3 biopsji cd138 było w porządku. Leczenie stanu zapalnego trwało pół roku, ale udało się, mogłam podejść do transferu z immunoglobulinami (i oczywiście ze wszystkimi innymi specyfikami).

Ten jeden jedyny!

4dpt test pozytywny, 6dpt beta pozytywna. Martwiły mnie tylko przyrosty, bo rosła niby w normie, ale dość wolno około 80% na 48h. Bałam się, że za chwilę wszystko się skończy, ale przetrwałam do 12tc, co było dla mnie dużym osiągnięciem. Mąż nadal nie wierzył i nadal się bał, że za chwilę wydarzy się coś złego. Trochę tak jakby na to czekał, ale nie dziwiłam się mu ani trochę. Po tym wszystkim co przeszliśmy.. tymczasem ja już byłam spokojniejsza, czułam że będzie dobrze. Oczywiście nie obyło się bez „atrakcji”.

Ciąża

W 6 tc dostałam silnego skurczu i krwawienia, ale z dzieckiem było wszystko dobrze. Okazało się, że progesteron spadł. Od początku miałam z nim spory problem, ciągle spadał. W dniu transferu był na poziomie 7, finalnie brałam 2100mg na dobę i dopiero wtedy zaczął rosnąć. W 10tc dostałam krwotoku ze skrzepami wielkości dłoni, płakałam strasznie, że to już koniec. Mieszkanie wyglądało okropnie, jakby ktoś w nim przeprowadził jakąś rzeź. Pocieszało mnie tylko to, że nie czułam bólu, a przecież doskonale wiedziałam, że poronienie boli. W szpitalu okazało się, że dzidzia bryka, a przyczyna było prawdopodobnie pęknięte naczynko. W 21tc kolejna wycieczka do szpitala, tym razem przyczyną było nisko schodzące łożysko i krwiak pod nim. Zostałam w szpitalu na 3 dni. Dwa tygodnie po wyjściu znowu trafiłam do szpitala z powodu krwawienia, przyczyną jak wcześniej był krwiak. Lekarz zmniejszył dawkę heparyny z 0,6 na 0,4 i polecił brać Acard co drugi dzień. Od tamtego momentu jest wszystko dobrze. Właśnie skończyłam 35tc.

Niedługo powitamy na, świecie Antosia

Jestem już, spokojna bo wiem że nawet jakby coś się teraz wydarzyło, to jest już bezpiecznie

Oczywiście między tymi wszystkimi ciążami, było bardzo ciężko. Nie radziłam sobie ze sobą, z tym że inni mają dzieci, bez problemu zachodzą w kolejne ciąże, bez badań lekarzy i tak dalej. Byłam zła i miałam cholerny żal o to do świata, przeszłam silną depresję. Przez kilka lat chodziłam do psychiatry, brałam leki. Doszło do sytuacji, w której lekarz zalecał leczenie w na oddziale.. Było ciężko, naprawdę ciężko, ale nie żałuję niczego co zrobiłam, co przeszłam.

Było warto. Naprawdę było warto wypruwać sobie żyły, nie poddawać się i walczyć. Cieszę się, że zrobiłam wszystko, że wykorzystałam wszystkie możliwości jakie miałam. Gdybym się poddała, odpuściła, to nie byłabym w tym miejscu, w którym jestem. Może to brzmi tak trochę jak „po trupach do celu”, ale nie żałuję. Warto było po 12 latach, być w ciąży numer 11, ale pierwszej, która zakończy się szczęśliwie.

Bardzo wierzę w szczęśliwe zakończenia, jeśli tylko się do nich dąży. Wiem, że nie jest łatwo. Często barierą są pieniądze. Sama tego doświadczyłam wielokrotnie, ale kombinowałam jak mogłam, nie poddawałam się i tego też nie żałuję, bo dzięki temu będziemy mieć Antosia. Z długami, bo z długami, ale powoli wychodzimy na prostą, teraz już będzie tylko łatwiej, bo będzie ten mały człowieczek. Skończyła się frustracja i te wydatki na leczenie.

Jestem spokojna o naszą przyszłość.
Jestem szczęśliwa.